Autor: Aneta Matuszewska

SEX TABU
Od dawna toczy się wojna o prawa kobiet. O aborcje, ciążę, ochronę życia itd. Ubolewamy nad drogą antykoncepcją i tylko na receptę. Ale co z edukacja seksualną? Wymagamy jej w szkołach, ale czy na pewno dzieci mają ja w domu? Mam wrażenie, że pomimo otwartości i walk o niezależność kobiet, sex jest nadal tematem tabu. Świadomość seksualna nastolatków, to w większości informacje z internetu. Chcemy edukacji w szkole ale czy rozmawiamy o tym w domu? Nadal słowa orgazm, wzwód, pochwa są wstydliwe. Więc jak mamy kształcić młodzież o sexie, skoro sami wstydzimy się o tym mówić? Jest bardzo mało domów/ rodzin, gdzie sex nie jest tematem tabu. Dlaczego my, dorośli, pomimo dostępności do „wszystkiego”, w pewnym sensie wyzwolenia seksualnego (bo sex dzisiaj można zamówić jak pizze, tylko na pizze czasem dłużej czekasz), przekazujemy naszym dzieciom tą „pałeczkę” wstydu i zażenowania.

STRACH SIE JEBAĆ
Jestem wkurwiona. Jestem wściekła. Jestem rozgoryczona.
Za siebie, za swoje córki, za matki, ciotki i wszystkie kobiety w Polsce.
Jakim prawem ktoś ma decydować o tym czy urodzę chore dziecko? Jakim prawem ktoś ma decydować, że urodzę dziecko z gwałtu? Jakim prawem, ktoś ma decydować o tym, że mam donosić ciąże z uszkodzonym płodem? Jakim prawem, ktoś ma w ogóle decydować czy ja urodzę dziecko? MOJA DUPA MOJA SPRAWA

FAKE PEOPLE
Od dawna się nad tym zastanawiam. Od jakiegoś czasu prowadzę otwarte dyskusje, zadając pytanie wprost: Czemu te chłopy tak kłamią? No ni ch** tego nie kumam. Budują sobie wirtualny świat, kłamią jak z nut, po 2 tygodniach znajomości planują nam resztę życia. Ale czy my na prawdę tego oczekujemy? Czy my, kobiety, serio potrzebujemy takiego pierdolenia i mydlenia oczu?

PAKOWAŃSKO
No i stało się. Stoję w pustym pokoju i spisuje protokół przekazania mieszkania a moje dwie najbliższe przyjaciółki biegają z mopem, szczotką i doczyszczają moje stare mieszkanie. W miedzy czasie wynosimy „resztki”. Resztki, które okazały się taka ilością ikejek, że bez bagażówki by się nie obyło. Dzielnie targamy wszystko, czego nie zdążyła zabrać firma przeprowadzkowa (zdecydowanie nie potrafię określać ani czasu ani gabarytów). Każda torba, każdy kartonik jest okupiony kupą śmiechu i usprawiedliwieniem treningu i wieczornego wina.

KLASYCZNY ROZJAZD
Kiedy jesteśmy piękni i młodzi mamy mnóstwo planów na przyszłość. Kwiat stoi przed nami otworem. Buzują w nas hormony. NIc nie wydaje się niemożliwe. Potem życie różnie weryfikuje nasze plany. Raz lepiej, raz gorzej. Czasem idziemy w zupełnie innym kierunku niż by się mogło wydawać. Często jako młodzi ludzie wchodzimy w związki. Małżeńskie lub konkubinaty (moje ulubione słowo). Rodzą się dzieci, kupujemy/ adoptujemy zwierzęta, kupujemy mieszkania domy samochody. Życie sobie płynie, my sobie żyjemy i jest nawet spoko. Do czasu. Nagle następuje przebudzenie…. Stoimy i zastanawiamy się: czy to na pewno ja i moje życie? Kim jest ten człowiek, który jet moim partnerem/ mężem, żoną? A gdzie jest ten, co był wtedy? I nagle zaczyna nam wszystko przeszkadzać. Nagle zaczyna nas wszystko irytować. I tak z dnia na dzień partner wkurwia nas coraz bardziej. Już sami często nie wiemy skąd awantura, o co, od czego się zaczęło. Najcześciej od niczego. Dlaczego? Bo się ludziki rozjechały.

SILENT HELL
Ciche dni, fochy, milczenie to nie kara, to przemoc. Przemoc psychiczna. Nie tylko siniaki, szarpanie i wrzaski są przemocą. Karanie ciszą to jedna z najgorszych form przemocy psychicznej. To sposób manipulowania drugą osobą. Milczenie wzbudza niepewność, wzmacnia poczucia braku bezpieczeństwa u drugiej osoby. To często próba wymuszenia naszych żądań na drugiej osobie. „A przetrzymam ją trochę”, „Niech ochłonie”, „Nie chce rozmawiać na ten temat”. Tak najcześciej  właśnie myślą oprawcy. Coś jest dla nich niewygodne, niekomfortowe, więc oni od tego uciekają, każąc w ten sposób drugą osobę. Często, my sami, potrafimy ukarać siebie, udając, że nic się nie stało. A tak na prawdę się stało, w jakiejś tam sytuacji zostały zranione nasze uczucia, ale dla święto spokoju wolimy udawać, że nic się nie stało. To małe, niewinne „nic takiego się nie stało” powoduje wzrastającą w nas frustracje. Osoby, wobec których jest stosowana przemoc psychiczna, często zaczynają mieć niskie poczucie wartości.

NIEINTYMNE INTYMNOŚCI *zanim tekst.... Duma mnie rozpiera. Po wielu tygodniach dyskusji namówiłam swoją absolutnie przedzdolną córkę na rysunki na bloga - udało się <3
Co nazywamy intymnością? Dla większości z nas jest to po prostu sex. Otóż nie do końca. Intymność to bliskość. Ale nie fizyczna… psychiczna. Bliskość emocjonalna jest szczytem relacji. Jakiejkolwiek. Moment, w którym czujemy się w czyimś towarzystwie jak we własnej skórze, ten czas kiedy nie musimy udawać, grać kogoś innego. Jesteśmy sobą. Jakbyśmy byli sami. To jest najcudowniejsze.

ZMORY PRZESZŁOŚCI
Minął prawie miesiąc kwarantanny. Zaczęło się delikatnie, ale z tygodnia na tydzień zostaliśmy coraz bardziej ulockowani w domach. Niektórzy rodzinnie, niektórzy sami. Początki były entuzjastyczne. Nie ma szkoły, koniec ze wstawaniem o 6 żeby wypchnąć latorośle do szkoły i samemu dojechać do pracy. Kolejne dni przynosiły nowe odkrycia i możliwości. Dom posprzątany na błysk, w szafach poukładane, porządki zrobione jak nigdy. Potem przyszło słoneczko, zrobiło się ciepło, więc zaczęło się odgruzowywanie balkonów/ ogródków/ tarasów. Ba, nawet okna wszystkie pomyte. No ale mijały kolejne dni, e-wino wieczorem przynosiło ulgę, bo na początku to nawet zabawne. Przyszedł moment, że home office i video konferencje stały się codziennością a nie atrakcją. Większość zaległości nadrobiona, Netflix obejrzany nawet od tyłu i zostaliśmy sobie sami ze swoimi główkami, serduszkami i problemami, którymi normalnie byśmy w życiu nie dotknęli. 

SKRZYDŁA FANTAZJI
Historia zaczęła się dość niepozornie. Zwykła znajomość pt: „zapchaj dziurę”. Żadne powalenie z nóg, żadne love story, zwykłe nudy i odwiedziny na słynnej aplikacji randkowej. Zaczęło się dość niepozornie, czytaj: w końcu ktoś nie proponuje sexu w 3 wiadomości. Rozmowa się kleiła, wiele wspólnych tematów, wydawałoby się- „normalny”. Fajny flow, podobne zainteresowania, było o czym pisać. Pierwsze spotkanie nastąpiło dość szybko. Kolacja w modnym lokalu, ale Pan okazał się juz nie tak wylewny live, jak w pisaniu. Mega stres, zamknięcie… czy to na pewno ta sama osoba? Ale czas mijał, wino wchodziło gładko. Poszło.

MIŁOŚĆ W CZASACH ZARAZY
Ojjjj, to się będzie działo… Większość utknęła w domu. Sama, z dziećmi, z partnerami, ze współlokatorami. Jedni podchodzą do tematu racjonalnie stosując jakiś tam środki ostrożności, inni wpadają w panikę i barykadują się w domach. Są też tacy, co mają pandemię w dupie (powinni ich od razu wysłać na wycieczkę do Włoch). Jakby nie było jest to czas próby dla wszystkich relacji. Ludzie nie są przyzwyczajeni do spędzania ze sobą czasu non stop. Praca zdalna (o ile ktoś jest w stanie ją wykonywać), dom pełen biegających dzieciaków albo zbuntowanych nastolatków. Na początku jest euforia - ale fajnie, pobędziemy ze sobą, z rodzina, dzieci pełnia szczęścia - bo nie ma szkoły. Ale to tylko początki. Potem z nudów zacznają się „świąteczne porządki” i nadrabianie zaległości domowych… ale ile można? No właśnie. Ile wytrzymamy?